Een geluk bij een ongeluk

Foto: Jimmy Laeremans

De meerderheid die deze blogpost leest, is waarschijnlijk op de hoogte van wat er zo'n 7 weken geleden gebeurd is. Plots werd ik bijna van mijn leven beroofd terwijl ik overstak met de fiets. Ik werd namelijk aangereden door een motard. Of ik de afstand waarop hij naderde verkeerd inschatte of hij te hard reed, is nog niet duidelijk. Ik was in ieder geval bijna aan de overkant toen hij mijn achterwiel meenam. Hierdoor werd ik de lucht in gekatapulteerd en kwam ik met een stevige plof op de borduur terecht.

Ik herinner me weinig van de val zelf. Wat ik wel goed besef, is dat ik er nog goed ben vanaf gekomen! Na ongeveer 4 weken was de zwelling boven mijn rechterknie nagenoeg verdwenen. Ik heb ontzettend veel geluk gehad dat enkel mijn spier geraakt was en niet een bot of een pees... Het scheelde maar een haar! Na +/- 5 weken was mijn barstje in het borstbeen genezen.

Het ongeval heeft mij een heel andere persoon gemaakt. Ik ben nog een pak voorzichtiger geworden op de weg dan ik vroeger al was, maar ik geniet ook gewoon veel meer van elk moment... Terwijl ik vroeger sommige zware trainingen als een opgave zag, probeer ik nu echt elke keer te genieten als ik mijn loopschoenen aantrek. Sinds het ongeval heb ik pas echt goed door hoe hard ik het getroffen heb met een lichaam dat in staat is om mijn favoriete sport te beoefenen!

Uiteraard heb ik al veel moeilijke momenten achter de rug. Wekenlang binnen alternatief trainen terwijl het super mooi lenteweer was om in te gaan lopen, was vaak een zware opgave. Maar ik dacht maar aan één ding: Ik heb verdomme nog het geluk dat ik binnenkort weer kan lopen, dus vecht nu voor zo min mogelijk conditieverlies! Toen ik na 5 weken weer in staat was om mijn loopschoenen aan te trekken, merkte ik toch dat ik er een enorme achteruitgang van mijn goede vorm waarin ik voordien verkeerde, ging moeten bijnemen.

Vechten voor mijn comeback zal nog een zware opdracht worden! Het zomerseizoen met een afwisseling van stratenlopen en pistewedstrijden doe ik het allerliefste. Jammer genoeg zal ik deze zomer niet veel van die wedstrijden meer kunnen meepikken... Die ene tegenslag bleek trouwens nog niet genoeg te zijn. Na een kleine twee weken terug op gang te zijn met lopen, heb ik op een stomme manier mijn grote teen vrij ernstig bezeerd. Dit betekent opnieuw een week niet trainen. Fingers crossed dat er geen duiveltje boven mijn hoofd hangt en dat de comeback waarvoor ik blijf vechten me gegund is!

Herinnering aan mijn eerste grote wedstrijd in 2012: de Memorial Van Damme