Hoe mijn comeback sinds mijn fietsongeval al verlopen is...

Focus op genieten

Het opnieuw opbouwen na het ongeval in april verliep niet zo vlot als misschien lijkt. Ondertussen is mijn conditie bijna hetzelfde als voordien, maar daar is al heel wat moeite aan vooraf gegaan. Zeker in het begin miste ik soms motivatie om tempotrainingen op een trager tempo dan voorheen af te werken. Ten eerste wou ik meer de focus leggen op 'genieten' van mijn trainingen omdat ik vroeger sommige tempotrainingen gewoon puur op karakter liep omdat ik bv. echt niet graag 400'en deed. Ten tweede haalde ik dikwijls mijn tempo's niet. Dat was vermoedelijk niet omdat ik het niet kon, maar omdat mijn hoofd zei: 'Het is nu nog te vroeg om deze tempo's al opnieuw te kunnen lopen. Dat komt binnenkort wel weer terug.'

Lange tijd geen motivatie uit wedstrijden

Ik ben een atlete die veel motivatie haalt uit succeservaringen op wedstrijd. Die heb ik heel lang moeten missen wat zeker een domper was voor mij... Eind juli was ik eindelijk klaar om mijn geliefde pisteseizoen te openen in Bern. Na de stage met mijn vriend en trainer in de buurt van de Thuner- & Brienzersee in Zwitserland zou ik voorzichtig mijn conditie kunnen testen op de 3000m. Daar had ik niet de kans om naar huis te gaan met een gefaald gevoel door Belgische concurrentie die op dat moment sowieso een pak verder zou staan dan mij.

Klaar voor comeback

Uiteindelijk kon ik het wel een meevaller noemen! Ik liep heel de wedstrijd aan de leiding en liep toch solo naar een tijd van 10'15". Enerzijds was ik hier super tevreden mee en anderzijds wist ik dat ik niet alles gegeven had door schrik voor de man met de hamer. Maar het was duidelijk! Het weekend erna zou ik mijn Belgische comeback maken in Kessel-Lo. Ik wist dat een verbetering van PR (9'55"70) er kon in zitten. 

Persoonlijk record

Samen met Elise Van Raemdonck en Elke Godden sprak ik af dat we elke ronde iemand anders de kop zouden laten trekken. Uiteindelijk nam Elke de eerste ronden de leiding. Daarna nam Elise over. Toen het een ronde later mijn beurt was, kwam er geen gaatje om tussen te kruipen. Ik zat vast door een meisje dat naast mij liep. Jimmy riep al vrij snel dat we niet meer op schema zaten om onze tijd te halen. Toen Elise dit hoorde, versnelde ze stevig. Ik kon haar amper nog volgen, maar wist dat het zou moeten om een mooie eindtijd te halen. Na enkele ronden vertraagde ze terug een beetje waardoor ik de kans had om opnieuw op adem te komen. Zo kon ik de laatste ronden opnieuw versnellen en mijn PR met enkele honderdsten verbeteren (9'55"06).

Pisteseizoen afronden

Gisteren was het jammer genoeg al tijd voor mijn derde en laatste pistewedstrijd van het seizoen. Het was een gemixte 5000m in Lier met geen vrouwelijke concurrentie. Er liepen ook geen mannen een tijd die in de buurt kwam van mijn PR. Dus we wisten waar we voor stonden: ik kon kiezen voor een eenzame wedstrijd of Jimmy kon me hazen voor een tijd onder 17'. Omdat ik de laatste tijd de indruk had dat ik karakter miste, wou ik erg graag mezelf 5000m (mentaal) laten afzien. 

Slechte benen

De eerste 2km liep ik eigenlijk exact het tempo dat ik graag wou aanhouden. Maar ik voelde na 1.5km al dat mijn benen het lastig hadden om het vol te houden. Vanaf 2km begon mijn tempo enorm te dalen. Mentaal was dat een lastige zaak omdat ik verwachtte dat ik sneller kon. Maar dat mijn benen niet fris zaten na een lange werkdag ervoor en een (vooral mentaal) zware dag zelf voor de wedstrijd, was niet zo verwonderlijk. 

Geen kans op wedstrijdfocus

Mijn nonkel die jarenlang heeft afgezien van kanker werd 's morgens namelijk nog begraven. Heel de dag was ik totaal niet met de wedstrijd bezig geweest. Ik was helemaal niet in stemming en voelde mij al erg moe voordat we vertrokken. Ook mijn eten en drinken juist afstemmen was niet gemakkelijk. Mijn doel om gisteren karakter te kweken voor het winterseizoen is in ieder geval wel bereikt. Op 5 ronden van het einde voelde ik me al zo verzuurd dat ik al dacht aan uitstappen. Ik probeerde die gedachte te verdrijven en een zo snel mogelijk tempo aan te houden. 

Mentale strijd tegen mezelf

Dat was natuurlijk het moment dat er mannen mij begonnen te dubbelen... Dat heeft geen positieve invloed op de motivatie. Op 3 ronden van het einde was ik helemaal leeg. Ik wist niet meer waar ik de energie moest blijven halen om mijn wedstrijd uit te lopen en ik zag op de klok dat een eindtijd onder de 18' lastig zou worden. Die gedachte stelde mij echt teleur! Maar ik bleef doorzetten en probeerde de laatste 200m toch nog alles uit de kan te halen. Ik kwam aan in 17'31" wat gezien de omstandigheden zo slecht nog niet was. Zeker als ik me realiseer dat ik de eerste 3km veel gemakkelijker als in Bern in 10'15" doorkwam. 

Het wordt nog erg knokken om op de Crosscups met de toppers mee te kunnen draaien, maar aan mijn wil om ervoor te gaan zal het niet mankeren! En ik ben er vrij zeker van dat als ik de trainingen die Jimmy nog op de planning heeft staan goed kan afwerken (samen met hem), mijn conditie er sowieso nog een pak op vooruit zal gaan...